Jacques Audiard ‘S The Sisters Brothers is een volkomen vreemde, buitengewoon lieftallige postmoderne western over twee outlaw-broers en de twee mannen op wie ze jagen. Dromerig, surrealistisch en met een evenwicht tussen duisternis en licht in gelijke mate, het is een geheel unieke, ietwat verwarrende ervaring.
Lees meer in onze The Sisters Brothers review hieronder.
De Sisters Brothers rijden over de vlakten naar stoffige steden in de richting van de oceaan. Ze slapen onder de sterren. Zwaluwspinnen hebben nachtmerries over hun angstaanjagende vader. Ze komen allebei met bagage. Eli zusters ( John C. Reilly ) is de vriendelijkste van de twee. Hij is een minzame, nieuwsgierige geeft om dieren. Charlie Sisters ( Joaquin Phoenix ) is het tegenovergestelde - gewelddadig, opvliegend, constant dronken. Deze twee niet bij elkaar passende broers en zussen zijn te huur en ze hebben er geen moeite mee om onnoemelijk veel arme sappen rechtstreeks in het gezicht te schieten.
The Sisters Brothers , van regisseur Jacques Audiard, is een merkwaardige film. Te somber om als een komedie te worden beschouwd, te grappig om als een drama te worden beschouwd, bestaat de film op een soort buitenaardse vlakte, waarbij licht en donker in gelijke mate in evenwicht zijn.
De Sisters Brothers zijn ingehuurd om goudzoeker Hermann Kermit Warm ( Ahmed Rice ), een chemicus die een manier heeft bedacht om snel goud te vinden. De zusters zijn niet de enigen op Warm's spoor - privédetective John Morris ( Jake Gyllenhaal ) volgt hem ook. Het plan is dat Morris Warm vindt en vervolgens zijn locatie doorverbindt met de broers - die dan prompt opdagen en Warms goudzoekende geheimen uit hem martelen.
Het loopt niet volgens plan. Morris raakt bevriend met, en raakt erg gesteld op, Warm. De twee besluiten om samen zaken te gaan doen. Maar ze hebben nog steeds de Sisters Brothers om mee om te gaan. De broers halen het uiteindelijk wel in, en hoewel ik er niet over zou dromen om te onthullen wat er daarna gebeurt, laten we zeggen dat het het tegenovergestelde is van wat je ook denkt dat het zou kunnen zijn.
trok struzan star wars de kracht ontwaakt
Triest, surrealistisch en vaak nogal somber, The Sisters Brothers is tegelijkertijd uitnodigend en afstotend. De wereld van de film - vastgelegd door prachtige, schilderkunstige cinematografie door Benoît Debie - is vaak levendig en uitnodigend. De beste films zijn die waarvan we zouden willen dat we erin konden klimmen en een tijdje konden blijven, en dat is precies de sfeer The Sisters Brothers geeft af. En toch wordt de film onderbroken door uitbarstingen van schokkend, verontrustend geweld. Deze polariserende mix kan sommige kijkers afstoten, terwijl anderen betoverd zullen zijn.
De vier leads worden in gelijke mate behaald in vaardigheid en gratie. Reilly maakt de meeste indruk als de aardige, bijna kinderlijke Eli. Een scène waarin hij probeert om voor zijn stervende paard te zorgen, is volkomen hartverscheurend - de tedere, treurige manier waarop hij tegen het dier praat is lieflijk en verdrietig.
Phoenix, een van de beste acteurs die vandaag werkt, krijgt wat meer plezier met de meer wilde en gekke Charlie. Maar tegen de tweede helft van de film is de stemming van Charlie enorm verslechterd, waardoor Phoenix tijd heeft voor introspectie.
Ahmed heeft de minst opzichtige rol als de goedaardige Warme, die niet kan begrijpen waarom de wereld zo lelijk is.
En Gyllenhaal is een absoluut genot, met een zangerige, zingende stem vanwege zijn uitgebreide karakter.
Audiard laat het toe The Sisters Brothers ontvouwen als een droom. Een van de meest fascinerende factoren van de film is de manier waarop het te veel uitleggen (of eigenlijk alleen maar uitleggen) voorkomt. Alles hier voelt aan alsof het de droomlogica onderschrijft, in plaats van de logica van de wakende wereld. De Sisters Brothers rijden hun paarden langzaam over een strand bezaaid met puin - een dressoir, een bureau, een paar stoelen, alles onopgemerkt. Eli wordt op een ochtend wakker en vindt een gigantische beer dood op de plek waar de broers de vorige nacht hun kamp hadden opgeslagen. Het duo rust uit in een herberg waar een horde mannen in dierenhuiden wild in een cirkel rond stampt, als een soort heidens ritueel.
Net zo The Sisters Brothers concludeert, we zijn verbaasd en toch gerustgesteld. Net als de echte wereld zelf, is er zoveel somberheid en geweld in de wereld van deze film, maar er is ook schoonheid. Ja, er is dood en angst en pijn. Maar er zijn ook landschappen waar de maan laag en mooi hangt. En er is een plek als thuis, gastvrij en warm, waar we kunnen rusten en de duisternis even kunnen afwenden.
/ Filmscore: 8 uit 10
