Enkele snelle feiten: Deadpool kwam er bijna uit, maar na vijftien jaar, de allerbeste meest winstgevende film met R-rating in de VS is nog steeds een film met ondertitels over de laatste uren van het leven van Jezus Christus. Nog een stripboekfilm, Zwarte Panter , heeft het sindsdien overtroffen als # 1, maar al meer dan een decennium, De passie van Christus was ook de meest winstgevende februari-film in de VS.
De maand februari was vroeger meer een dumpplaats voor low-profile filmreleases, dus wanneer De passie van Christus in de bioscoop te zien was op 25 februari 2004, leek het er niet op klaar om een gecertificeerde kaskraker te worden. Voor christenen was het een heilige dag - Aswoensdag, de eerste dag van de vastentijd. Voor alle anderen was het gewoon een bultdag, een willekeurige woensdag waarop ze misschien Xtians rond zagen lopen met askruisen op hun voorhoofd.
Om dat te zeggen De passie van Christus was en is een omstreden film zou een understatement zijn. Wekelijks entertainment ooit gerangschikt als de meest controversiële film aller tijden , net voor Stanley Kubrick's A Clockwork Orange , een film die hielp om het woord 'ultrageweld' in het cinematografische lexicon te brengen met de afbeelding van een verontrustende thuisinvasie op de melodie van 'Singin ’in the Rain.' In zekere zin is die nevenschikking passend, want terwijl Jim Caviezel de hoogste facturen ontvangt als Jezus, is ultrageweld de echte ster van De passie van Christus De verdeeldheid van de film gaat echter verder dan de shocktactiek van de horrorfilm, tot wat DIE 'een vuurstorm uit de cultuuroorlog die ongeëvenaard is in de geschiedenis van Hollywood'.
Het is de film die de sluizen op de nichemarkt van op geloof gebaseerde films De vraag is: buiten de gebruikelijke echokamers, onder alle ruis, hoe De passie van Christus vijftien jaar later volhouden?
Praten over De passie van Christus werpt een hele reeks kwesties op. Langdurige beschuldigingen van antisemitisme tegen de film zijn er slechts een van. Het blik wormen dat deze film ontploft, is bijna groter en onhandiger dan welke analyse dan ook kan bevatten.
Laten we het toch proberen. Om dit 15-jarig jubileumbezoek ordelijk en beheersbaar te houden, beperken we het tot drie belangrijke discussiegebieden, verdeeld over verschillende secties. Ten eerste zullen we het geweld van de film aanpakken door een gedetailleerd onderzoek van een bepaald decorstuk, namelijk de langdurige marteling van Jezus door de Romeinen, die misschien wel de meest memorabele, verontrustende scène van de film oplevert.
Daarna gaan we in op nauwkeurigheid en interpretatie: hoe de film de illusie van historiciteit en trouw opbouwt aan het primaire bronmateriaal, de Bijbel, en tegelijkertijd invloeden van buitenaf binnenhaalt en zichzelf de ruimte geeft om veel artistieke vrijheid te nemen met verschillende elementen. De drijvende vraag hier is, hoe en waarom De passie van Christus kies ervoor om bepaalde dingen te benadrukken, en zijn er momenten waarop de focus van de film ongepast is?
Ten slotte zullen we ingaan op hoe de erfenis van de film paste bij de levensechte giftigheid van de persoonlijke schandalen van regisseur Mel Gibson. De passie van Christus markeerde het begin van een nieuwe smadelijke fase in Gibsons carrière, een waarin de voormalige hartenbreker in Hollywood een sterk polariserende figuur zou worden - in sommige opzichten nog een ander embleem van die aanhoudende cultuuroorlog in Amerika. Gibson dood stenigen staat hier niet op de agenda, maar De passie van Christus is een van die films waarin het scheiden van de kunst van de kunstenaar bij een eerlijke beoordeling vrijwel onmogelijk is, simpelweg vanwege hoe de film de afgelopen vijftien jaar in de publieke perceptie heeft geleefd.
De geseling-scène doorbreken
In De passie van Christus, Jezus verdraagt meedogenloze wreedheid, zo erg zelfs dat het niet moeilijk is in te zien waarom de tegenstanders van de film het zouden bestempelen 'Christelijke martelporno.' Tegelijkertijd, als je je op YouTube begeeft, laten we zeggen, en begint met het lezen van de meest geprezen commentaren onder clips uit de film, kan het zijn alsof je naar een oude heropleving van een grote tent gluurt, waar aanbiddelijke vreemden Jezus loven en het delen van getuigenissen over hoe hun leven veranderde na het kijken De passie van Christus. Het is een religieuze film, ja, maar het is ook duidelijk dat deze film ronduit religieus was ervaring voor sommige mensen.
Gewoon om je te laten weten waar ik vandaan kom - mijn achtergrond en vooringenomenheid - ik ben een pre-seminarie-drop-out die leraar werd die maanlicht als een filmblogger. Rond de millenniumwisseling, na Sint-Augustinus Bekentenissen blies mijn 18-jarige geest, ik ging naar een privé-lutherse school met het oog op het worden van predikant. Hoewel ik uiteindelijk besloot om die roeping niet na te streven, ga ik toch naar een kleine Lutherse kerk en heb ik waarschijnlijk het Nieuwe Testament van de Bijbel meer bestudeerd dan de gemiddelde leek.
Hoe dan ook, dat is het perspectief waar ik naar toe ga De passie van Christus Het is een ander perspectief, denk ik, dan je op de meeste reguliere filmblogs zult vinden. Maar zelfs met dat standpunt kan ik dat zien De passie van Christus vertoont wel letterlijke marteling. Tenzij je een gore hond bent, is het een van de meest grafische films die je waarschijnlijk ooit zult zien. De echte vraag is of de 'afbeelding' in dit geval een baldadig pornografisch niveau bereikt. Is het echt martelporno of iets anders?
Laten we die vraag meteen bespreken met een diepgaande (en inderdaad obsessief-compulsieve) analyse van de opzwepende of geselende scène, die gemakkelijk wordt aangemerkt als de meest langdurige scène van overdreven bloedvergieten in de film. Een van de meest voorkomende kritiek op De passie van Christus is dat het onnodig, buitengewoon gewelddadig is. Hoe komt die kritiek uit als je probeert de wreedheid te kwantificeren?
Meer nog dan de cruciale kruisiging, is het de opzwepende scène die echt dient als het sadistische middelpunt van De passie van Christus Dat wil niet per se zeggen dat de film zelf sadistisch is (hoewel tegenstanders zouden beweren dat dit zeker zo is). Het is gewoon om te zeggen dat de film ongetwijfeld het vrolijke sadisme van Romeinse soldaten weergeeft terwijl ze het vlees van Christus 'rug scheuren en we elke zachte slag van hun zwepen horen. Deze soldaten ketenen Jezus aan een paal op een binnenplaats, verzamelen zich als een troep hyena's om zijn rug en begonnen hem genadeloos vast te sjorren.
Als je dacht dat ze zouden stoppen bij de standaard 39 wimpers, had je het mis. Omdat ik OCS heb (het is een probleem), ging ik eigenlijk terug en probeerde het aantal keren te tellen dat ze Jezus erin sloegen De passie van Christus
Wat dit een kleine uitdaging maakt, is dat de ondertitels wegvallen tijdens de opzwepende scène. Gibson wilde oorspronkelijk maken De passie van Christus als een anderstalige film zonder ondertitels. Hij sloot uiteindelijk een compromis en voegde er enkele toe, maar er zijn nog andere delen waar hij de ondertitels wegliet om te proberen het verhaal op een rauwe visuele manier te vertellen.
Tijdens de eerste ronde van zwepen met stokzwepen krijgt Jezus volgens mijn telling 32 zweepslagen. Dan breekt een van de soldaten een flagellum uit, of kat met negen staarten, waarmee op een onvergetelijke manier wordt gedemonstreerd hoe dit specifieke martelwerktuig met metalen punt hout van tafels kan scheuren.
Het tellen begint opnieuw. Op de tiende flagellum-zweep scheurt de zweep een groot stuk vlees van Christus 'zijde. Een tijdje verdwijnt het zweepslagen naar de achtergrond, waardoor het moeilijker wordt om de telling bij te houden, maar als je de scène bekijkt en opnieuw bekijkt zoals ik deed, zul je al snel merken dat je Latijnse cijfers leert herkennen. Dit maakt het gemakkelijker om koerscorrecties uit te voeren met tellen.
Op een gegeven moment, terwijl Maria, de moeder van Jezus, en Maria Magdalena, aan het huilen zijn, weg van de aanblik van de zweepslagen, richt de camera zich op Johannes, de beminde leerling. Op dit moment is duidelijk de stem van de tellende Romein te horen die zegt: 'Quadraginta!' (Latijn voor '40') op de achtergrond.
Dat zijn 40 wimpers in de tweede ronde, plus 32 in de eerste ronde, voor een totaal van 72 wimpers ... en we zijn nog steeds niet klaar.
Waar komt deze Whipping Frenzy vandaan?
Geloof het of niet, na 72 zweepslagen gaat het kloppen door, maar op dit punt weet ik niet meer zeker of ik mijn eigen oren als toonbank vertrouw. Was dat een zweep met een echo die ik net hoorde, of twee zweepslagen snel achter elkaar? Ik dacht dat we een hoger nummer hadden, maar toen klonk het alsof de stem op de achtergrond zei: '... septem!' (Latijn voor '7', in welk geval de telling 47 zou zijn).
Hoe dan ook, na ongeveer 50 zweepslagen, geven of nemen (plus 32 in de eerste ronde, voor een totaal van ongeveer 82), steekt de leidende Romeinse folteraar dramatisch zijn hand op. Hij gebaart dat ze Jezus op zijn rug moeten omdraaien. Nu beginnen ze Jezus op de voorkant van zijn lichaam te slaan.
Dit is de derde ronde van zweepslagen. Naarmate het vordert, verschuift de scène min of meer naar de montagemodus. Het gaat een meer dromerige of nachtmerrieachtige stroom binnen. Misschien is dat hoe de hele langdurige zweepslag moet worden gelezen: niet als een nauwkeurige telling, maar als een nachtmerrie-impressie van Christus 'marteling.
Als om te laten zien hoe vreselijk en vreemd deze nachtmerrie echt kan zijn, duikt Satan rond dit punt op met een demonenbaby. Iedereen in de menigte staat met zijn gezicht naar voren, gebiologeerd door de geseling, maar Satan glijdt zijwaarts door de menigte. The Devil, zoals afgebeeld in De passie van Christus , is androgyn (daarover later meer) en hij / zij houdt een ‘40-jarige‘ baby ’vast, zoals Gibson het noemde.
'Wat is er met de lelijke baby?' vraagt Christendom vandaag In 2004 schreven mensen de site binnen. Zelfs christenen waren in de war door dit bizarre moment in de film met de grijnzende en grijnzende baby van de demon - wiens aanwezigheid in de armen van Satan het beeld van Maria met een kindje Jezus omkeert. Het is een omkering die bedoeld is om een diepgewortelde reactie bij het publiek uit te lokken en om te laten zien hoe er in dit verhaal kwaadaardige kosmische krachten zijn gericht tegen de goede.
batman v superman wie komt eraan
Het leidt in ieder geval af van het tellen van de wimpers.
Nadat ze Jezus op de voorkant van zijn lichaam hebben geslagen, begint het tellen bij 'Octo!' (Latijn voor '8'), dus ik denk dat dit bevestigt dat we eerder 47 waren en nu zijn we 48 met het flagellum. We krijgen dan 15 of 16 extra wimpers voordat de scène overgaat in een flashback. Dat brengt ons op een totaal van 63 of 64 wimpers met de flagellum, plus 32 wimpers van de eerste ronde met de stokzwepen, voor een totaal van 95-96 wimpers, geven of nemen.
Nog een zweepslag komt nadat de flashback is geëindigd. Dan komt een van de hooggeplaatste Romeinen, Abenader, binnen en verbreekt uiteindelijk de zweepslagen.
Ik ga hier op mijn been en 96 zweepslagen geven als mijn conservatieve schatting voor hoe vaak Jezus wordt gegeseld tijdens de geseling in De passie van Christus
Het is een soort make-or-break-nummer. Als je bereid bent om mee te gaan met dat aantal, dan ben je misschien bereid om mee te gaan met de film. Als je denkt dat dat aantal enorm gratis is, dan is dat misschien niet zo.
Maximaal 40 zweepslagen, min één, was de norm volgens de oude Hebreeuwse wet. Maar aangezien de Romeinen degenen waren die de zweepslagen deden, en aangezien bijbelse verslagen beweren dat Jezus niet sterk genoeg was om alleen het kruis te dragen, kunnen we echt niet weten of Gibsons vermenigvuldiging van dat aantal overeenkomt met de gebeurtenis dat Christenen geloven dat het gebeurde in de 1e eeuw na Christus. Het is een interpretatie van wat er had kunnen gebeuren - misschien een liberale, en ja, misschien een sadistische.
De kijker blijft op zijn minst naar deze scène kijken en vraagt zich af: hoeveel straf kan het menselijk lichaam echt verdragen? Had Jezus nu niet dood moeten bloeden? Hoe leeft hij nog? Vraagt de film ons alleen maar te geloven dat hij bovenmenselijk is, de Zoon van God, en daarom in staat is om zijn broze sterfelijke lichaam te onderhouden door goddelijke kracht? Of zou een normaal mens eigenlijk hetzelfde onmogelijke niveau van pijn kunnen overleven?
Gedurende de hele film slaat de woedende menigte Jezus in het rond. Het verslaat hem tot hij gebroken en bloederig is en alleen als een lappenpop op de grond kan vallen. Tegen het einde is zijn gezicht een rood masker van pulp.
Is de eindeloze opeenvolging van slagen bedoeld als een visuele uitdrukking van elke zonde die hij ooit heeft gevoeld, elk verraad, van elke persoon in de menselijke geschiedenis? Of is het bedoeld om letterlijker, tastbaarder, minder metafysisch te zijn dan dat?
Is Gibson gewelddadig als een zieke provocatie of als een geestelijke provocatie? Vanwaar deze opzwepende razernij De passie van Christus
Wat die vraag zoveel mysterieuzer maakt, is het feit dat alles wat we in deze laatste twee secties hebben behandeld - deze hele straffende beproeving met bijna honderd zweepslagen - kan worden teruggebracht tot een enkele regel van de Schrift 'Toen nam Pilatus Jezus mee en liet hem gegeseld worden.' Dat is alles wat de vier canonieke evangeliën van het Nieuwe Testament te zeggen hebben over het onderwerp van de zweepslagen van Christus. Gibson daarentegen maakt er een zaak van het allergrootste belang van, waarbij hij het punt benadrukt dat slechteriken Jezus verslaan totdat het alle andere zorgen terzijde schuift.
