Noot van de redacteur: deze recensie liep oorspronkelijk in juni, maar de prachtige komeet wordt dit weekend in beperkte oplage uitgebracht, dus we hebben hem opnieuw gepubliceerd. Het is ook op aanvraag. Bekijk de trailer hier
Stel je voor dat je naar je relatie op tv kijkt. Het speelt op vijf kanalen, waarbij elk kanaal een ander stadium van de relatie uitzendt. Als dingen te ongemakkelijk, ongemakkelijk of emotioneel worden, draai je gewoon het kanaal om. Op dat volgende kanaal zou je blijven kijken hoe je relatie zich ontvouwt, misschien vanaf een punt een paar jaar later. Het cumulatieve resultaat van de ervaring zou waarschijnlijk het geheel van wat jij en een andere persoon samen kunnen zijn, in perspectief plaatsen. Het ene moment liefdevol, het andere hatelijk, zorgzaam, egoïstisch en meer.
Die metafoor is een uitgebreide poging om te beschrijven Komeet , het regiedebuut van Sam Esmail , die zijn wereldpremière beleefde op de Filmfestival van Los Angeles dit weekend. Komeet sterren Emmy Rossum en Justin Long als het centrale koppel. Hoewel er absoluut geen tv-kanaalsurfen bij komt kijken, voelt de complexe en fascinerende structuur van de film zo aan vanuit het perspectief van het publiek. Het is een dichte, grappige, waanzinnig goed geschreven en goed geacteerde film. In tegenstelling tot de meeste romantische films, blijft het gissen. Tegelijkertijd roept het vragen op over de aard van liefde, leven en waarheid, allemaal vermomd in een semi-conventioneel liefdesverhaal dat op de meest onconventionele manieren wordt verteld. Het is een bijzondere film.
Dell (Long) en Kimberly (Rossum) ontmoeten elkaar op de Hollywood Forever Cemetery in Los Angeles. Ze zijn allemaal aanwezig om een meteorenregen, Fate en de grote mond van Dell te zien, helpen een relatie op te bouwen. Dat is een van de vijf verschillende verhalen waar Esmail in de loop van de film bijna willekeurig tussen springt. We zien dan het stel in Parijs, in een trein, die lange afstanden doen en afspreken in een appartement. Aan het begin van de film weten we niet wanneer elk van deze evenementen plaatsvindt. We weten dat ze de ene keer gelukkiger zijn dan de andere, maar naarmate de film zich ontvouwt, is een van de grootste genoegens de langzame onthulling van de volgorde van de dingen. Weinig tussen Dell en Kimberly ontvouwt zich op een traditionele manier.
We blijven in deze verhalen geïnvesteerd omdat Esmail geweldige personages heeft geschreven en de uitvoeringen zelfs nog beter zijn. Als Kimberly staat Rossum aan de top van haar spel. Ze geeft een bekroonde prestatie. Ze is charmant, maf, op de een of andere manier bereikbaar en gemiddeld, maar ook aantrekkelijk en aantrekkelijk. De balans tussen wonderbaarlijk is moeilijk te omschrijven. Long doet ook het beste werk uit zijn carrière als Dell. Hij kanaliseert het snel sprekende portret van iemand die je zou kunnen vinden in een Aaron Sorkin- of David Mamet-script, doordrenkt met een klein shot van Kevin Smiths popcultuur-humor, gewikkeld rond een neurotisch emotioneel centrum. Je kunt zien dat Dell een onaangename man is, maar hij is zo slim dat je je tot hem aangetrokken voelt. Esmail heeft twee geheel originele, eigenzinnige, maar ergens normale personages gecreëerd die Rossum en Long prachtig tot leven brengen.
Terwijl de film over de tijdlijn springt, beginnen we de autoriteit van deze verhalen in twijfel te trekken. Zijn dit slechts vanuit het oogpunt van één personage? Gebeuren deze dingen zelfs? Er is nooit een moment waar Komeet telegrafeert wat er komt. Je bent altijd betrokken, of je nu het verhaal samenvoegt of de lange, diepe gesprekken ontrafelt die Dell en Kimberly hebben over de aard van alles. Bovendien vult Esmail zijn lijst voortdurend met iets dat het publiek kan overwegen. Personages worden zelden bekeken in medium shots. Ze worden bijna altijd in close-up of in de hoek van het frame gezien, badend in een uitgebreid verlichtingsschema. De film zelf verwijst altijd naar de aard van wat er aan de hand is, zelfs als hij het niet zegt.
Maar meestal wel gezegde het. Vooral Dell is een uitgebreid en zeer bedachtzaam karakter, maar aangezien we 90 minuten bij hem wonen, beginnen zijn discussies aan pretentie te grenzen. Dat is absoluut het punt, maar het maakt hem niet van tijd tot tijd minder irritant. Het schrijven bevat ook veel herhaling en melodrama wat, nogmaals, het punt is, maar een beetje toegeeflijk aanvoelt. Het werkt, maar doet afbreuk aan het algehele succes van de film.
Niettemin, Komeet is een bitterzoet verhaal van een gecompliceerde, fantasierijke relatie die je vanaf frame één aan het raden en geïnteresseerd houdt. De uitvoeringen zijn uitstekend, de regie is top en het schrijven voelt volledig gerealiseerd en podiumwaardig aan. Een paar snelheidsdrempels terzijde, kondigt het de komst aan van een nieuwe filmmaker om naar te kijken: Sam Esmail.
/ Filmscore: 8,5 uit 10
