(In onze Spoiler beoordelingen , duiken we diep in een nieuwe release en komen tot de kern van wat het aanzet… en elk verhaalpunt staat ter discussie. In dit bericht: Ryan Coogler's Zwarte Panter
Laat ik beginnen met dit: rennen, niet lopen, naar het theater om te zien Zwarte Panter Dit is geen overdrijving. Het is gewoon zo goed. Heck, zeggen dat het gewoon 'goed' is, onderstreept het.
Zwarte Panter is niet alleen de beste superheldenfilm van Marvel Studios tot nu toe, het is ook een onmiddellijke shoo-in voor een van de beste films, zo niet de beste film van 2018. Het is maar al te gemakkelijk om te zeggen dat de visie van regisseur Ryan Coogler voor Black Panther simpelweg de naald heeft verlegd in termen van representatie. Wat Coogler heeft gedaan, is een ruimte creëren die voorheen niet bestond, een ruimte voor specifiek zwarte diaspora-verhalen om ruimte te hebben op het grote scherm.
Het onderscheid tussen 'zwarte' en 'zwarte diaspora' is belangrijk om te maken. Tot nu toe ging de mainstream ervan uit dat 'zwart' een allesomvattende ervaring betekent die kan worden samengevat in stereotype. Maar in werkelijkheid zijn onze ervaringen als volk veel diverser. In sommige opzichten denk ik dat we zelf vergeten hoe rijk en verschillend onze levenservaringen als zwarte diaspora kunnen zijn. Maar Zwarte Panter vertelt een verhaal dat niet alleen zwarte gezichten op de voorkant van een poster slaat. Dit verhaal gaat over de push en pull tussen zwarte diaspora-volkeren als geheel, met name de relatie tussen de Afro-Amerikaanse en de inheemse Afrikaan. Op deze manier is de film transcendent.
Dit verhaal is echter niet alleen bedoeld voor zwarte kijkers Zwarte Panter kan zeker door iedereen worden gebruikt om meer over Afrika en de Afrikaanse diaspora te begrijpen. Net zo belangrijk is de ultieme boodschap van empathie in de film voor ieders strijd, ongeacht maatschappelijke, raciale en etnische tegenstellingen.
Een Marvel-film die geen 'Marvel-film' is
Dit wordt niet vaak gezegd wanneer Marvel een nieuwe film uitbrengt, maar we kunnen eerlijk tegen elkaar zijn en erkennen dat Marvel een formule heeft met deze MCU-dingen, toch? Als je de race eruit telt (omdat het duidelijk is dat elke Marvel-film tot nu toe een blanke mannelijke hoofdrol heeft gehad), volgt de film meestal de formule om een competente of bovengemiddelde man te laten zien die op de een of andere manier in moeilijke tijden valt of op de een of andere manier niet realiseer zijn ware potentieel. Dan gaan ze op reis en door grappen maken een dame en dat specifieke merk Marvel Bro-humor zichzelf en kunnen ze eindelijk een bonafide held worden.
Dat was de formule, tot Zwarte Panter Deze film toont nog steeds de reis van een man, maar de film omzeilt volledig de traditionele MCU-formule. Dit is niet alleen een popcornfilm met als doel een productieplan van tien jaar vooruit te helpen.
Zwarte Panter gaf me eindelijk wat ik ervan verwachtte Thor , dat is een drama op Shakespeariaanse schaal. De film concentreert zich niet op T’Challa (Chadwick Boseman) die leert hoe koning te zijn op een onhandige manier, er wordt echt gewicht uitgeoefend op de beproevingen van T'Challa om te bewijzen dat hij waardig is. Er zijn ook echte inzetten. Terwijl de actie in hedendaagse Marvel-films zoals de Avengers series tonen gruwelijk verlies van mensenlevens zonder enige gevolgen, Zwarte Panter herinnert je er altijd aan dat T’Challa verantwoordelijk is voor iedereen in zijn koninkrijk, en dat die verantwoordelijkheid zwaar is.
Een oproep tot actie voor de Afrikaanse diaspora
De emotionele kern van Zwarte Panter is er een die deze film uit het rijk van de traditionele Marvel-gerechten haalt en op een eigen voetstuk plaatst. Er zijn tal van indiefilms over de ervaring deel uit te maken van de Afrikaanse diaspora, maar dit is de eerste keer in mijn herinnering dat een mainstreamfilm - niet minder een superheldenfilm - de veelzijdige ervaringen van deel uitmaken van de diaspora heeft vastgelegd. op een manier die niet alleen gericht was op slavernij of zwart trauma. Ja, trauma bepaalt het verhaal van de film, maar gelukkig is het niet de enige drijvende kracht die de film heeft bij het tonen van zwartheid. Er is een viering van panafrikanisme, te zien in de gevarieerde kostuums, decors en het ontwerp van Wakanda zelf. De film stuurt een boodschap naar het Afrikaanse diaspora-publiek dat je jezelf, ongeacht of je het thuisland van je voorouders kent, met trots Afrikaans mag noemen.
komt er een pixel 2
Ik zou zelfs willen zeggen dat het enorm belangrijk is voor degenen onder ons in de diaspora, in het bijzonder Afro-Amerikanen, om onze Afrikaansheid te laten gelden. Zoals we kunnen zien door Erik Stevens, AKA Killmonger (Michael B. Jordan), wordt het gedeelde trauma van Afro-Amerikanen verergerd door hoe verloren en gescheiden we ons voelen van het huis van onze voorouders. Die wond wordt nog groter wanneer Afrikanen zelf dezelfde vooroordelen en stereotypen gebruiken die Amerika tegen ons heeft gebruikt.
De kloof komt tot uiting in T’Challa's vader T’Chaka (Atandwa Kani, met de rol die later gespeeld wordt door John Kani) en zijn ultieme verraad aan zijn broer N’Jobu (Sterling K. Brown). Terwijl N'Jobu door T'Chaka wordt beschreven als 'geradicaliseerd' door zijn tijd in Amerika, is T'Chaka degene die weigerde de ontberingen te begrijpen die N'Jobu heeft meegemaakt. In plaats van zichzelf te willen zien aan de kant van zijn broer, beschouwt hij hem als een verrader en vermoordt hij hem in een poging de jonge Zuri (Denzel Whitaker, met de rol die later wordt gespeeld door Forest Whitaker) te beschermen. T'Chaka denkt niet eens na over de zoon van N'Jobu, de jonge Erik (Seth Carr). Hoewel Erik half Wakandan is, beschouwt T'Chaka hem als een buitenstaander en slaagt hij er niet in hem terug te brengen naar het vaderland van zijn vader. Elke kans die T'Chaka heeft gekregen om het juiste te doen door N'Jobu en Eric - en bij uitbreiding de Afrikaanse diaspora-ervaring eren - wordt verwaarloosd. T’Chaka faalt, en alle diaspora falen als we elkaar tegenstaan en onze gedeelde pijn van kolonialisme en slavernij vergeten.
De krachtigste boodschap waarvan de diaspora kan wegnemen Zwarte Panter is dat we ons allemaal in elkaar moeten zien. We kunnen het ons niet langer veroorloven ons te verdelen. De film roept ons op om samen te werken om elkaar te genezen, anders doen we alleen het werk van de kolonisten voor hen.
