Tokyo Idols is een fascinerende documentaire die je gezien moet hebben, die de verontrustende wereld van superfandom in de Japanse Idol-scene verkent. Het reguliere culturele fenomeen heeft Japan ingehaald en is vermoedelijk een industrie van een miljard dollar. Stel je voor dat pittige, opgewekte Japanse schoolmeisjes gekleed in anime-outfits zingen en dansen in clubs vol mannen van middelbare leeftijd. De Idol-superfans, meestal tussen de 35 en 50 jaar oud, volgen de jonge tienerzangers en meidenbands, waarvan sommigen zelfs het grootste deel van hun verdiensten uitgeven en hun baan opzeggen om hun leven aan het fandom te wijden.
Tokyo Idols Aanhangwagen
De film wordt verteld door een idool genaamd Rio die een grote groep superfans heeft verzameld die haar livestreams bekijken, naar haar concerten komen, haar merchandise kopen en aan haar toegewijd zijn. De groep 'broers' van middelbare leeftijd draagt gesynchroniseerde outfits en danst op haar liedjes met oplichtende glowsticks in sterk gechoreografeerde dansen. Een 40-jarige fan beweert dat hij alleen al het afgelopen jaar meer dan 700 Idol-concerten heeft bijgewoond, een ander geeft toe dat hij meer dan $ 2000 per maand uitgeeft aan zijn Idol-obsessie en dat hij het zich niet langer kan veroorloven om te reizen om zijn familie te zien.
Elk onderdeel van de Idol-faninteractie wordt betaald. Op de shows van Idol kopen fans cd's met muziek, foto's van de meisjes, t-shirts en een volledig assortiment merchandise. Ze betalen om op de foto te gaan met hun favoriete idool en meer voor een gepersonaliseerde handtekening. Ze houden 'handdrukevenementen' die als kleine stripverhalen zijn waar de idolen hun fans persoonlijk ontmoeten, en tegen betaling mogen de mannen een handdruk delen met hun idool. Dit is wat het ontroeren betreft, althans volgens deze documentaire.
De fans worden omschreven als 'aardige en ondersteunende vader'-types, maar vaak geven ze voor de camera toe dat hun verliefdheid op de idolen een' romantische 'aantrekkingskracht benadert. Dit is en zou verontrustend moeten zijn. Maar op de een of andere manier voelen we meer empathie voor deze fans van middelbare leeftijd dan we zouden willen, misschien omdat het duidelijk is dat dit een bredere culturele kwestie is. De documentaire gebruikt het Idol-raamwerk om de psychologische en culturele fijne kneepjes van het moderne Japan uit te leggen. Het is een fascinerende kijk op een andere cultuur, waar vrouwen de taak hebben mannelijke bewondering te winnen, een land dat onschuld, schattigheid en maagdelijkheid objectiveert en waardeert.
Wanneer een idool te oud wordt, 'studeren' ze af van de band, waardoor er ruimte overblijft om te worden gevuld door jongere nieuwkomers. Een van de grootste Idol-groepen AKB48 heeft een jaarlijkse verkiezing waar honderden meisjes strijden om stemmen, en de top enkele tientallen worden gekozen in de groep en zijn beroemd om het jaar. De resultaten worden aangekondigd op het podium voor een enorm stadion dat live op televisie wordt uitgezonden, compleet met vuurwerk. Idols zenden hun leven bijna dagelijks uit in een poging een stukje van de fanbase vast te leggen.
Ik wou dat we wat meer van de donkere kant van deze superfandom te zien kregen. Ik stel me voor dat deze Idols een aantal enge ervaringen hebben gehad met stalker-superfans, maar de documentaire lijkt een grens te trekken bij het verhaal dat het eindigt bij de handdruk.
/ Filmbeoordeling: 7.5 op 10
