(Elke week starten we een discussie over Kamer 104 door een simpele vraag te beantwoorden: wat is het vreemdste aan kamer 104?)
my little pony-film op netflix
Het duurde bijna een volledig seizoen, maar Kamer 104 heeft zijn Trump-aflevering afgeleverd. Hoewel zijn naam nooit wordt genoemd, hangt het spook van Donald Trump zwaar boven 'Red Tent'. Hij is aanwezig in de onzichtbare, opruiende politicus die het vertelt zoals het is. Hij is daar als een potentiële kiezer die klagen over immigratie, NAFTA en het homohuwelijk. Trump is het impliciete thema van een aflevering die ook veel tijd besteedt aan Adolf Hitler. Dit zijn uitputtende onderwerpen, maar 'Red Tent' behandelt ze behendig door middel van een genuanceerde discussie tussen een AC-reparateur en een aspirant-terrorist.
Wat is het vreemdste in kamer 104? De tent
Onze hoofdpersoon Alex (Keir Gilchrist) wordt geïntroduceerd in een rode tent. Hij is bezig met iets, terwijl hij met een tweede man buiten de tent praat. Alex lijkt veel rustiger dan zijn partner Josh (Brian Hostenske), wat verrassend is, aangezien hij een bom aan het maken is.
wanneer komt de baas?
De twee mannen zijn vlak voor een politiek congres bijeengekomen in zaal 104. De bom is bedoeld voor een kennelijk opruiende kandidaat die die avond spreekt. Maar Alex en Josh staan niet op dezelfde pagina. Terwijl Alex lasergefocust is op zijn project, valt Josh uit elkaar. Hij loopt de tent binnen, kabbelend over de Green Bay Packers en Lambeau sprong om zijn zenuwen te kalmeren. Hij verlaat snel om over te geven. Als Alex klaar is met zijn werk en de tent verlaat om naar Josh te kijken, is hij weg. Een briefje op het bed luidt gewoon: 'Ik kan het niet. Sorry.'
Alex is bereid om de missie alleen uit te voeren, maar hij wordt onderbroken door een airco-reparateur (Hugo Armstrong), die de kamer binnenkomt terwijl Alex onder de douche staat. De reparateur houdt vol dat hij er nog maar een paar minuten over heeft, dus Alex moet zenuwachtig wachten tot hij weggaat. Hij moet ook die rode tent uitleggen.
De reparateur, Steve, gaat ervan uit dat het van een kind is. Alex gaat maar al te graag mee met deze leugen, babbelend over zijn denkbeeldige zevenjarige zoon. Maar de tent verraadt hem bij meerdere gelegenheden bijna. Alex raakt in paniek wanneer Steve per ongeluk een van zijn gereedschap op de tent slaat, waardoor de verdachte klusjesman probeert naar binnen te gluren. Later rinkelt de telefoon die aan de bom is vastgemaakt. Hoewel Alex het alarm subtiel uitschakelt, vermoedt Steve correct dat het een LG-brander is en vraagt hij of hij kan helpen. Alex weigert en ritst verwoed de tent weer dicht. Zijn plan lijkt verborgen te blijven door al deze angsten, maar Steve weet misschien meer dan hij laat merken.
Als Steve buiten gebeld wordt door zijn vrouw, slaagt Alex erin de bom in zijn aktetas te stoppen en de tent in te laten storten, waarbij hij zijn sporen bedekt. Maar vlak voordat hij de deur uit rent, staat Steve erop dat Alex zich bij hem voegt voor de nu werkende airco-unit. 'Blijf staan waar ik sta, Alex,' zegt hij. 'Kijk hoe het voelt.' Alex gaat zitten en sluit zijn ogen. Een ongeziene menigte zingt: 'USA! VS!' Hij doet zijn ogen open. Snijd naar zwart.
Ging hij door met zijn plan? We weten het niet. Maar Steve's uitnodiging om te ontspannen en diep adem te halen, had de aanval misschien gestopt.
dan doe ik het zelf
Tijdmachines en Trump
De naamloze politicus die Alex van plan is te vermoorden, heeft veel gemeen met Donald Trump. Hij is een figuur die verdeeldheid zaait, een figuur die 'moeilijk te negeren' is. Alex haat hem duidelijk, maar Steve bewondert de man. 'Immigratie, NAFTA, de hele puinhoop in het Midden-Oosten ... [de] man vertelt het echt zoals het is,' zegt hij. Steve weet niet zeker of het land klaar is voor iemand die zo 'echt' is, maar hij is klaar om in november op deze kandidaat te stemmen. Steve maakt ook homofobe grappen over LeBron James en wijst terloops de interesse van zijn zoon in vrouwenstudies af. Hij past dus bijna te goed in het profiel van een hondsdolle Trump-supporter.
Alex is verontrust dat deze politicus al zo ver is gekomen en ziet het als zijn morele plicht om de campagne van de man - en het leven - te beëindigen voordat hij verder komt. Maar hij is nog steeds nerveus over het bombarderen van de conventie, dus stelt hij Steve de eeuwenoude vraag: zou je Hitler vermoorden? Steve, die een zalig minimale tijd op internet moet doorbrengen, heeft dat nog niet gehoord. Dus Alex legt het hele scenario uit. Je hebt een tijdmachine. Je kunt in 1930 een kamer binnengaan met Adolf Hitler. Hij is alleen. Je hebt een pistool. Schiet je hem neer?
Het daaropvolgende gesprek is fascinerend. In eerste instantie veronderstelt Steve dat hij het zou doen. Hij weet dat het een zonde is, maar hij denkt dat het gerechtvaardigd is. Bovendien hoopt hij dat hij het lef zou hebben om het te doen. Alex is het daarmee eens en zegt dat het de moeite waard zou zijn om de Holocaust te voorkomen. Maar dat geeft Steve een pauze. Wie zegt dat een andere Hitler niet in de coulissen zou wachten? 'We associëren deze ene man op de een of andere manier met al die miljoenen doden, maar hij was niet degene die de trekker overhaalde, toch?' Steve merkt op. 'Het is gemakkelijk om te zeggen:‘ Als ik Hitler ontmoette, zou ik bla, bla, bla. ’Maar niemand deed het ooit. Dus dat betekent dat heel veel mensen het met hem eens moeten zijn. '
star wars prequels bewerkt tot één film
Steve's aarzelende argument onderstreept een punt dat in zoveel discussies over Hitler, Trump en andere hatelijke figuren is gemist: ze kwamen er niet alleen. Andere mensen moeten ze versterken of ze in ieder geval in machtsposities toelaten. We kunnen geen massale mislukking van de mensheid op één doelwit vastpinnen. Dat is te makkelijk. We moeten om ons heen kijken, zelfs naar onszelf.
Politiek discours
Trump-referenties zijn zo overvloedig op gescripte televisie dat het moeilijk is om niet ineenkrimpen wanneer een show een nieuwe laat vallen. Maar het gesprek van Steve en Alex werkt verrassend goed, omdat Kamer 104 weigert een van beide mannen morele superioriteit toe te kennen. Alex gelooft dat hij een offer brengt voor het grotere goed, maar zijn missie zal onschuldige mensen doden. Steve is een fanaticus, maar hij heeft een punt over die tijdmachine-vraag - en hij werkt er misschien stiekem aan om te voorkomen dat de bom van Alex ontploft. 'Red Tent' suggereert nooit dat de crisis waarmee ze worden geconfronteerd, kan worden opgelost door middel van een tweeledige kumbaya-onzin. Maar het dringt erop aan dat de situatie wat meer reflectie en veel meer hard werken vereist. Eén bom, één stem, één man zal de wereld niet veranderen. Alleen een samenleving kan dat - en als Alex en Steve het over één ding eens kunnen worden, is het dat hun samenleving ziek is.
